معطر بودن در نگاه معصومین علیهم‌السلام
رسول اکرم (صلى الله علیه و آله) فرموده‌اند: سه چیز است که بر هر مسلمانى لازم است: غسل جمعه، مسواک زدن و استعمال بوى خوش.
رسول اکرم (صلى الله علیه و آله):
اَلطّیبُ یَشُدُّ القَلبَ؛
بوى خوش، قلب را تقویت مى کند. (کافى، ج۶، ص۵۱۰، ح۶)
رسول اکرم (صلى الله علیه و آله):
إِنَّ خیارَ عِبادِ اللّه الموفونَ المُطَیِّبونَ؛
بهترین بندگان خدا کسانى هستند که به وعده وفا کنند و بوى خوش بکار برند. (نهج الفصاحه، ح۸۵۰)
امام صادق (علیه‌السلام):
صَلاهُ مُتَطَیِّبٍ أَفضَلُ مِن سَبعینَ صَلاهً بِغَیرِ طیبٍ؛
یک نماز با عطر، بهتر از هفتاد نماز بدون عطر است. (کافى، ج۶، ص۵۱۱، ح۷)
رسول اکرم (صلى الله علیه و آله):
ما طابَت رائِحَهُ عَبدٍ إِلاّ زادَ عَقلُهُ؛
هیچ کس خوشبو نگردید، مگر این که بر عقلش افزوده شد. (مستدرک الوسائل، ج۱، ص۴۱۸، ح۱۰۴۴)
رسول اکرم (صلى الله علیه و آله):
ثَلاثٌ حَقٌّ عَلى کُلِّ مُسلِمٍ: اَلغُسلُ یَومَ الجُمُعَهِ وَالسِّواکُ وَ الطّیبُ؛
سه چیز است که بر هر مسلمانى لازم است: غسل جمعه، مسواک زدن و استعمال بوى خوش. (نهج الفصاحه، ح۱۲۵۶)
پیامبر (صلى الله علیه و آله):
خَمْسٌ مِنْ سُنَنِ الْمُرْسَلینَ: اَْلْحَیاءُ وَ الْحِلْمُ وَ الْحِجامَهُ وَ السِّواکُ وَ التَّعَطُّرُ؛
پنج چیز از سنت پیغمبران است: حیا، بردبارى، حجامت کردن، و مسواک و عطر زدن. (نهج الفصاحه، ح ۱۴۶۳)
امام کاظم (علیه‌السلام):
لایَنبَغى لِلرَّجُلِ أَن یَدَعَ الطّیبَ فى کُلِّ یَومٍ فَإن لَم یَقدِر عَلَیهِ فَیَومٌ وَیَومٌ لا، فَإِن لَم یَقدِر فَفى کُلِّ جُمُعَهٍ وَلایَدَں
شایسته است که مرد هر روز از عطر استفاده کند، اگر هر روز نتوانست، یک روز در میان عطر زند و چنانچه این هم مقدورش نبود، جمعه ها را ترک نکند. (کافى، ج۶، ص۵۱۰، ح۴)
امام صادق (علیه‌السلام):
جاءَتِ امرَأَهٌ إِلى رَسولِ اللّه صلى الله علیه و آله فَقالَت: یا رَسولَ اللّه ما حَقُّ الزَّوجِ عَلَى المَرأَهِ؟ قالَ: … وَعَلَیها أَن تَطَیَّبَ بِأَطیَبِ طیبِها؛
زنى نزد پیامبر (صلى الله علیه و آله) آمد و عرض کرد: یا رسول اللّه، حق مرد بر زن چیست؟ حضرت فرمودند:… و اینکه خود را براى او بیاراید و با بهترین عطرها خوشبو کند. (کافى، ج۵، ص۵۰۸، ح۷)
امام باقر (علیه‌السلام):
ـ فى أَحکامِ النِّساءِ ـ لایَجوزُ لَها أَن تَتَطَیَّبَ إِذا خَرَجَت مِن بَیتِها؛
جایز نیست زن با بوى خوش از خانه بیرون برود. (بحارالأنوار، ج۱۰۳، ص۲۵۵، ح۱)
منبع: تبیان